در دوردست‌ترین نقطه‌ی کتابخانه‌ی کهکشان، ساعتی ساخته شده بود که زمان را نه با حرکت عقربه‌ها،  بلکه بر اساس ادراک اندازه می‌گرفت.

درون ذهن هر کس، جهانی شکل می‌گرفت. بعضی‌ها که تفکرشان به گذشته دوخته شده بود، تاریخ را درک می‌کردند و می‌توانستند جزیی ترین رویدادها را ببینند. بعضی دیگر، نگاهشان رو به آینده بود و طرح‌هایی می‌کشیدند که هنوز به واقعیت نپیوسته بود.

اما تنها یک نفر لحظه حال را می دید، لحظه‌ای که بی‌نهایت کوچک اما بی‌نهایت عظیم بود. آن لحظه، همان نقطه‌ای بود که احتمالات در هم ادغام می‌شدند و راز هستی نمایان می‌شد.